door Francy Derix op 9-9-2020
Hoe vaak hebben we deze woorden het afgelopen half jaar niet gehoord? Ik dacht dat we een tijdelijk abnormale situatie hadden en we later weer terug zouden kunnen naar ons oude normaal. Maar ook al hebben we straks een vaccin en weer gewoon contact met elkaar, er zal toch een nieuw normaal komen. Want alles, kleine en grote gebeurtenissen, hebben impact en dwingen ons tot een nieuw normaal te komen.
Als iemand die je liefhebt komt te overlijden, krijg je ineens ook te maken met een nieuw normaal. Omdat de grond onder je voeten weggeslagen wordt, je het na 50 jaar huwelijk ineens alleen moet rooien, of je kind geen dag ouder meer zal worden. Hoewel de dood gewoon bij het leven hoort, is het natuurlijk niet normaal. Alles en iedereen gaat verder. Alleen bij jou staat alles stil. En in dat vacuüm, in die nieuwe werkelijkheid moet je op zoek naar een normaal waarmee je verder kunt, of je er vrede mee hebt of niet. En de eerste stap die iedereen moet zetten is afscheid nemen. Een cruciale stap van een lange weg naar een nieuw normaal.
Een jaar geleden begon ik als uitvaartbegeleider bij Uitvaartbegeleiding Harriet van der Vleuten. Sindsdien heb ik al veel families mogen begeleiden in de eerste stap naar hun nieuwe normaal. Met hen de keuzes bespreken, ideeën ontlokken of aanreiken en naar een mooi afscheid toe leiden daar haal ik heel veel voldoening uit. En als het nodig is de woorden geven aan hun gevoelens zoals ze die willen uitdrukken op een rouwkaart, prentje of in een verhaal. Zoals ik ook jaren gedaan heb in de artikelen en columns die ik voor de Uitstraling heb mogen schrijven.
Toen corona kwam, veranderde alles rigoureus. Altijd op zoek naar persoonlijke invulling met alle ruimte en mogelijkheden, moest ik families vertellen dat ze een keuze moesten maken welke dertig mensen er bij de uitvaart mochten zijn. Dat ze moeder niet mee mochten verzorgen, terwijl ze altijd zo voor jou gezorgd heeft. Of dat ze vader niet naar binnen mochten dragen, terwijl hij jou altijd op handen gedragen heeft. In alles was het ontastbare virus voelbaar.
Toch slagen we er in uitvaarten bijzonder te maken. Want een afscheid moet er toe doen. Zowel voor de overledene, als voor degene die achterblijven in hun nieuwe normaal. Ook in klein en intiem komen we tot mooie intense en troostrijke momenten. Van troost op het trottoir tot online langs de kist lopen. Van afscheid in de open lucht met het ruisen van de wind tot een serenade op straat en een muffin to go. Om die eerste stap van afscheid te kunnen zetten. Nu krijgen we weer ruimte om naar groot te gaan. Of blijft het klein als dat beter past. Ons werk is mooi, maar wordt nooit normaal.
Oorspronkelijk verschenen in de Uitstraling Hilvarenbeek
Terug naar het overzicht van alle blogs
Francy heeft ons geweldig begeleid richting het afscheid van mijn vader. Ze betrok op een natuurlijke manier de kinderen bij het proces. Al onze ideeën en wensen werden serieus genomen en er was ontzettend veel mogelijk. Dat het mogelijk was een afscheid zo persoonlijk en intiem ook met een grote groep vorm te geven, hadden we alleen maar kunnen hopen. Wat ook erg fijn was in de voorbereiding was dat Francy met een vleugje gepaste humor af en toe ook wat lucht bracht in de pittige dagen.